Журналiст Адар'я Гуштын: «Сістэма ні для каго не робіць выключэнне, калі цябе трэба знішчыць»

«За час працы судовым рэпарцёрам я бачыла і пракурораў, і амонаўцаў, і чэкістаў, і суддзяў, якія плакалі, седзячы ў клетцы. Іх родныя плакалі разам з імі. Яны думалі, што ніколі не трапяць за краты. Яны думалі, што сістэма іх не закране. Але яны на сваёй шкуры адчулі, што сістэма ні для каго не робіць выключэнне, калі цябе трэба знішчыць. На каго яны, у рэшце рэшт, спадзяваліся? Да каго беглі іх сваякі, калі бачылі, што законы не працуюць? Да незалежных журналістаў, якіх сёння затрымліваюць. Гэта скрыншот паведамлення ад дачкі чыноўніка, якога судзілі за карупцыю. Яна дзякуе за праўдзівы тэкст і піша, добра, што яшчэ засталіся сапраўдныя журналісты. Месца працы гэтай дзяўчыны – БТ. Тыя, хто сёння здымае сюжэты пра затрыманых журналістаў па «справе БелТА», думаюць, што гэта проста праца, што іх гэта ніколі не закране. Дзяўчына, бацьку якой у выніку асудзілі, таксама так думала. На жаль, жыццё ёй паказала адваротнае».

Директор рекламного агентства Александр Василевич: «Этот вопрос в любой нормальной стране и до иска бы не дошел»

«Впечатляет масштаб активности силовиков в отношении читинга с трехсотдолларовой подпиской. Вопрос, который в любой нормальной стране, скорее всего, и до иска бы не дошел, и был бы решен во внесудебном порядке, производит тут такое количество грохота, как если бы в нормальной стране у половины правительства обнаружили построенные в несколько раз дешевле рыночной цены коттеджи на бесплатных участках.

Если к большинству сидящих сейчас за экономические преступления такого же уровня претензии, то добиться быстрого экономического роста в Беларуси предельно просто – достаточно обьявить амнистию, а не раздавать налоговые льготы айтишникам».

Дызайнер, блогер Стась Карпаў: «Калі яны будуюць – то сельпо. Калі яны пішуць – то фельетоны Мукавозчыка»

«Нават калі жывеш у аўтарытарнай дзяржаве. Нават. Усё адно свой густ, з якім не пашчасціла нарадзіцца, нікуды не падзець. І таму хочацца, ведаеце, каб аўтарытарызм быў, ну, нейкі агранёны. Крэпенькі. Каб паважаць ворагаў за ідэйнасць, за інтэлектуальную базу. Каб ты глядзеў ім у вочы і выкрыкваў, што «паміраю, але не здаюся». А яны бы раструшчвалі цябе каваным ботам, не заўважаючы, і ішлі б далей – будаваць краіну сваёй мары, якая для цябе неадрозная ад мордара. Хочацца, каб усё было шчыра і бескампрамісна і каб вас рассудзіла гісторыя.

Але не. У нас усё не так. Твае ворагі – нейкія рыхлыя парнакапытныя, якія без загаду проста мнуцца на месцы, лупаюць вачыма і мычаць [не ведаю], пра што. З чырвонымі [тварамi], з начосамі, у мятых пінжаках і аднолькавых тухлях. З аднолькава бессэнсоўнымі адукацыямі, аднолькава бессэнсоўнымі працамі, якія вымяраюцца ў гадзінах і сапсаваных паперах. З аднолькавымі марамі зганяць у Егіпет і вярнуцца са сваёй жа печанню. Яны не раструшчваюць цябе ботам, а затаптываюць засратым лапцем. Яны не будуюць мордар – яны проста хочуць перажыць «утрэннее савешчаніе». І прыйсці дадому, і адзець тапкі.

Яны нават не ўмеюць цябе ненавідзець па-чалавечы. Усвядомлена. Бо каб ненавідзець усвядомлена, трэба умець сказаць, за што. А яны могуць толькі: «Патамушта! Вы! Бандэры! Вы! Раскачваеце! Вы! памагалі нацыстам! Што вам нада! зачэм!? Вы што хаціце, как у іх!? Вы! Вы! Мы вас згнаім! Пасадзім! Мы! Мы!» Усё, што яны робяць – гэта пачварны калгас. Яны не умеюць пісаць, яны не умеюць чытаць. Яны не умеюць жартаваць.

Калі яны будуюць – то сельпо.
Калі яны пішуць – то фельетоны Мукавозчыка.
Калі яны здымаюць фільм – то гэта адзін і той жа убогі фільм пра вайну.
Яны не могуць навучыць нічому, акрамя як пах**зму.
Калі яны расказваюць пра мары – то там пра мяска і тваражок.

Яны бясконца зайздросцяць таму, што ўсе, хто можа зрабіць нешта прыгожае – глядзяць у іх бок з гідлівасцю і кажуць «фі».

Зайздросцяць, што ўсе, хто можа зрабіць нешта прыгожае – чамусці хіляцца да гэтай пятай калоны. Яны шалеюць, не разумеючы, чаму у пятай калоне прыгожа, а у іх, кажуць, калгас.

Гэта клас выраджэнцаў, якія ўмеюць толькі «савяшчацца» і прыходзіць, каб забіраць. Асабліва тое, што, кажуць – прыгожае. І пасля, забраўшы, не ведаць, што з гэтым рабіць. Таму яны з такой радасцю я**шаць цябе дубіналам. Не таму, што яны хочуць усё рабіць па-свойму і ты ім у гэтым перашкаджаеш. А таму, што яны не хочуць бачыць, як нараджаецца незразумелая прыгажосць, асабліва, калі яе нельга забраць. Калі ты робіш майку з арнаментам – яны, усраўшыся, робяць дзесяць у**ішчных маек з арнаментамі. І думаюць, што цяпер яны – гаспадары арнаментаў. Калі ты ставіш крыж – яны забараняюць табе яго паставіць, бо мараць, як самі выкапаюць ямку і прыб'юць дошчачку да дошчачкі. І будуць гаспадарамі ўшанаванняў. І што ўсе нарэшце іх пахваляць і скажуць: «Прыгажосць».

Але ямка ў іх не капаецца. Дошкі не збіваюцца. Замест гэтага ў іх атрымліваецца бетонная балэба, якая пужае іх уласных дзяцей. І таму яны ненавідзяць цябе яшчэ мацней, бо ты іх падводзіш да думкі, што ім трэба на добры лад проста ўзяць і здохнуць. Бо з іх нічога не будзе. З іх пустымі бошкамі, маленькімі вочкамі, тоўстымі пальчыкамі. З іх туфлямі і пінжакамі. З іх я**чымі міністэрствамі і планамі на продаж бульбы. Яны не ўмеюць цябе ненавідзець так, як гэта прынята, бо не могуць сказаць, за што. Ну так вучыцеся, пакуль я жывы. Я вас ненавіджу бо вы – бессэнсоўныя нікчэмныя безыдэйныя кавалкі тухлага мяса».

Блогер, художница Ника Сандрос: «Воду и книги в СИЗО не принимают. И хлеб не тащите, там его навалом»

«Много вопросов, как и что передавать близким/друзьям, которых задержали. Обычно (точнее всегда) ответственный за передачи – один человек/его семья. Так как вес передач ограничен, без его ведома передачи носить ни в коем случае нельзя. Ответственный сам должен рассчитывать вес и набор продуктов. А то были случаи, когда друзья приносили пять кило печенек и ими выбирали весь вес, ответственный потом в шоке. Вес нельзя тратить на ерунду.

Тем, кого, возможно, переведут на Володарку, с главпочтамта на имя и номер камеры можно перевести рублей 50 (на месяц хватает). И сидельцы в местном киоске заказывают себе печенье, шоколад и туалетную бумагу (например). Не тащите это все в СИЗО, не расходуйте на это вес. И хлеб не тащите, там его навалом.

На Окрестина всех везут скорее всего ночью (им по этапу нужно пройти сначала), и только утром можно отвезти необходимую еду. Везите сменную одежду, овощи и мясо (сухую колбасу). Готовую еду не принимают. Воду и книги не принимают. Из фруктов берут только яблоки, груши, цитрусовые. Бананы виноград и тому подобное не берут. Из сухофруктов берут только курагу. Можно передать орехи.

Средства гигиены должны быть только в пластмассе. Никаких металических или стеклянных банок. Дезодоранты, например, берут только Garnier в тюбиках (в «Миле» продаются). Ватные палочки и салфетки не берут. На Володарке всё, что вы принесли (включая чай, сигареты, конфеты) должно быть переложено в пищевые прозрачные пакеты. Никакой упаковки. Советую сначала подъехать и узнать, что принимают и не тащить что попало – не примут.

Если через три дня не отпустят, а предъявят обвинение – пишите и нумеруйте письма. Сначала они идут дней 10-12. Не ждите ответа, потому что на два письма уйдет месяц. Пишите каждый день и бросайте на почтамте. Со временем связь ускоряется дней до 4-5.

Ну и это, все будет хорошо! Только я бы дала совет не обольщаться, что «хорошо» наступит через три дня или «скоро». Все, что нужно сейчас «новеньким» – набираться терпения и сохранять здоровье. Все рано или поздно будет нормально, мои яхонтовые. И не переживайте. В СИЗО, как ни странно это прозвучит, все нормальные люди. По обе стороны двери».